Kom je morgen langs?

Soms besef je pas hoe snel de tijd gaat als je even terugkijkt.
Tien jaar geleden begon ik voor mezelf, met één helder doel: gebouwen toekomstbestendig maken. Niet alleen duurzamer qua energieverbruik, maar ook gezonder voor de mensen die er werken en wonen.

Wat begon als een sprong in het diepe, groeide uit tot een reeks projecten waar ik met trots op terugkijk. Elk gebouw, elke samenwerking, elke uitdaging leerde me iets nieuws. Over techniek, over samenwerking — maar vooral over mensen.

En juist dat persoonlijke contact maakt mijn werk zo waardevol.
Want verduurzaming gaat niet alleen over cijfers, normen en labels. Het gaat over keuzes. Over de vraag hoe we willen wonen, werken en leven in de toekomst. En dat begint met een goed gesprek.

Morgen, tijdens de Open Bedrijven Dag in Koekange, is daar alle ruimte voor.
Ik sta bij Handelsonderneming Ter Meer, Dorpsstraat 84 — direct naast het spoor. Met mijn banner, een beamerpresentatie vol projecten en vooral: tijd om te praten.
Over wat jij belangrijk vindt. Over waar jouw gebouw, bedrijf of plan naartoe kan groeien.

En omdat ik dit jaar precies 10 jaar ondernemer ben, heb ik er iets leuks bij bedacht:
👉 Hoeveel projecten denk jij dat ik in die 10 jaar heb uitgevoerd?
Kom morgen even langs en geef je schatting door bij mijn stand. Degene die het dichtst in de buurt zit, krijgt een leuke verrassing.

Voor mij is deze dag niet zomaar een open dag. Het is een moment om stil te staan bij wat er is bereikt — én vooruit te kijken. Naar de volgende stap, de volgende samenwerking, het volgende gebouw dat we samen beter maken.

Dus, als je morgen in de buurt bent: kom gerust even langs.
Laten we elkaar spreken, inspireren en samen ontdekken hoe duurzaam ook gewoon dichtbij kan beginnen.

👉 Kom je morgen ook even langs in Koekange?

Verduurzaming met karakter – hoe je toekomst bouwt in een monumentaal pand

Soms begint een opdracht met een simpele vraag.
In dit geval: kun je de verlichting verduurzamen?
Een kleine stap, dacht ik. Maar toen ik bij Conferentieoord Zonnewende in Moergestel over de drempel stapte, wist ik al snel: hier zit meer achter dan een paar lampen vervangen.

Zonnewende is geen standaard gebouw. Het is een pand met geschiedenis, karakter en verhalen die in elke muur lijken te leven. Maar achter die charme schuilen ook de uitdagingen van vandaag: hoge energielasten, verouderde installaties en de wens om toekomstbestendig te blijven zonder het monumentale hart te verliezen.

Waar begin je als verduurzamen niet vanzelfsprekend is?

Bij nieuwe gebouwen kun je vanuit een blanco canvas denken: wat is slim, efficiënt en duurzaam?
Bij een monument moet je omdenken. Je kunt niet zomaar overal zonnepanelen plaatsen of installaties vervangen zonder respect voor wat er al is.

Tijdens mijn eerste bezoek liep ik door de gangen en voelde ik letterlijk de temperatuurverschillen tussen de ruimtes. Hier te warm, daar juist te koud. Een teken dat de installaties niet meer goed op elkaar aansloten. Het comfort was wisselend en de energierekening navenant hoog.

De oorspronkelijke vraag over verlichting werd al snel breder: hoe kunnen we dit pand als geheel toekomstbestendig maken?

Kijken, luisteren, analyseren

Ik begon bij de basis: de installaties.
Hoe functioneren de systemen nu? Waar gaat energie verloren? Wat kan beter, zonder de ziel van het gebouw aan te tasten?

Op locatie heb ik alles stap voor stap geanalyseerd — van verwarming tot ventilatie, van koelinstallaties tot regeltechniek. Daarbij keek ik niet alleen naar techniek, maar ook naar gedrag: hoe wordt het pand gebruikt? Wanneer is het vol? Wanneer staat het stil?

Dat leverde waardevolle inzichten op.
De systemen bleken verouderd en niet afgestemd op het huidige gebruik. De regeltechniek was beperkt, waardoor energie werd verspild zonder dat iemand het doorhad. En hoewel er veel aandacht was voor sfeer en beleving, ontbrak het aan een structurele verduurzamingsstrategie.

Van losse maatregelen naar een integraal plan

Mijn voorstel groeide uit tot een compleet verduurzamingsadvies. Niet één losse oplossing, maar een samenhangend plan waarin techniek, comfort en behoud van karakter elkaar versterken.

Ik onderzocht mogelijkheden voor:

• energiezuinige verwarming en koeling;

• slimme regeltechniek en ventilatie;

• efficiënte koel- en vriesinstallaties;

• zonnepanelen op plekken waar dat architectonisch verantwoord was;

• én – niet onbelangrijk – beschikbare subsidies om de investeringen rendabel te maken.

Zo ontstond een plan dat niet alleen besparingen oplevert, maar ook rust en duidelijkheid brengt. De eigenaar kreeg inzicht in wat nú mogelijk is, wat later kan, en welke volgorde logisch is om stap voor stap te verduurzamen.

Duurzaam maatwerk voor een monument

Het mooie aan dit soort projecten vind ik de balans tussen oud en nieuw.
Je zoekt naar oplossingen die het karakter van het gebouw respecteren, maar tegelijkertijd klaar zijn voor de toekomst.

Bij Zonnewende betekende dat: geen rigoureuze verbouwingen, maar slimme optimalisaties. Soms zit duurzaamheid niet in grote gebaren, maar in de details — beter afstellen, anders aansturen, slimmer gebruiken.

En dat is precies waar ik energie van krijg: als techniek, menselijk gebruik en erfgoed elkaar raken.

Wat dit project me weer liet zien

Verduurzaming is zelden alleen een technisch vraagstuk.
Het is een samenspel van mensen, gebouwen en intenties.
Van kijken naar wat er al is en durven denken in mogelijkheden in plaats van beperkingen.

Wat begon met een vraag over verlichting, eindigde met een plan dat de komende jaren richting geeft aan de hele energiehuishouding van Zonnewende. En dat maakt het voor mij waardevol: weten dat een gebouw als dit niet alleen behouden blijft, maar ook bijdraagt aan een duurzamere toekomst.

En nu?

De uitvoering zal gefaseerd plaatsvinden, in samenwerking met PASI Ontwerpstudio en de eigenaar. Elk onderdeel wordt zorgvuldig bekeken op technische haalbaarheid en esthetische impact.

Maar het belangrijkste fundament ligt er al: inzicht.
Weten waar je staat, waar je naartoe wilt en welke stappen daarbij passen.

Want verduurzaming begint niet met doen, maar met begrijpen.

👉 Hoe ga jij om met verduurzamen van bestaande gebouwen? Kies je voor stap-voor-stap verbeteren of liever één grote sprong?

Duurzaam verzorgen begint bij onszelf

Een ontmoeting kan zomaar een bijzonder gesprek in gang zetten. Zo ook toen ik Joyce Sijbing uitnodigde voor mijn podcast. Tot een week eerder kenden we elkaar nog helemaal niet, en toch was er direct een klik. Haar levensverhaal, haar zoektocht en haar werk als holistisch therapeut raakten me. Wat me vooral bijbleef, is haar visie op duurzaam verzorgen.

Van koeien melken naar mensen helpen

Joyce begon haar loopbaan op een heel ander pad. Ze studeerde aan Terra in Emmen, waar ze leerde koeien melken en trekker rijden. Werken met dieren gaf haar energie en zelfvertrouwen. Maar gaandeweg ontdekte ze dat ze niet alleen dieren wilde verzorgen, maar vooral ook mensen. Dat inzicht groeide tijdens haar studie, haar werk op de kinderboerderij en later door haar eigen persoonlijke ontwikkeling.

De scheiding van haar ouders werd een kantelpunt. “De fundering viel even weg,” vertelde ze. In die periode stelde ze zichzelf vragen als: Wie ben ik eigenlijk? Wat wil ik in dit leven? Het zoeken naar antwoorden bracht haar dichter bij zichzelf – en bij haar roeping om anderen te begeleiden.

Paarden als spiegels

Vandaag begeleidt Joyce mensen als holistisch therapeut, vaak samen met haar paarden. Ze vertelde een indrukwekkende anekdote: een directeur die aanvankelijk sceptisch bij haar sessie verscheen. Het paard wilde niets van hem weten – tot hij eerlijk toegaf dat het eigenlijk niet zo goed met hem ging. Op dat moment zocht het paard contact.

Die puurheid raakte me. Paarden spiegelen zonder oordeel. Ze voelen feilloos aan of je hoofd, hart en buik in balans zijn. En precies dát maakt ze zulke krachtige partners in coaching.

Duurzaamheid gaat verder dan energie besparen

In mijn werk gebruik ik ook vaak het woord ‘duurzaamheid’. Vaak denken mensen meteen aan energie, stikstof of techniek. Maar in dit gesprek met Joyce realiseerde ik me opnieuw dat duurzaamheid vooral begint bij de mens zelf.

Wat heeft een prachtig energiezuinig gebouw voor zin als de mensen die er werken zich niet prettig voelen? Een gezond binnenklimaat, frisse lucht, goede temperaturen – dát zorgt dat medewerkers langer, gezonder en met meer plezier blijven. Duurzaamheid zit niet alleen in cijfers en labels, maar in welzijn en gezondheid.

Zelfzorg als fundament

Joyce en ik ontdekten veel overeenkomsten in hoe we naar ons werk en leven kijken. Allebei moesten we leren om onszelf niet te vergeten. Want hoe kun je goed voor een ander zorgen, als je niet eerst goed voor jezelf zorgt?

Voor Joyce betekent dat onder meer: niet meer dan twee sessies per dag doen, zodat ze er volledig kan zijn voor haar cliënten én haar paarden. Voor mij betekent het: ruimte maken voor stilte, voor wandelen, voor mijn eigen ontwikkeling.

Een mooi inzicht dat we deelden: vaak zit de grootste winst juist in wat we in eerste instantie niet willen. Joyce vertelde hoe ze een Jack Russell kreeg – precies het hondenras dat ze níet wilde. Toch bleek juist die hond veel waardevols te brengen. Soms wijst weerstand ons de weg naar groei.

Lesgeven en ontwikkelen

Wat me verder raakte, is dat Joyce ondanks haar nieuwe pad les blijft geven. Of het nu jongeren zijn of praktijkopleiders: kennis en ervaring doorgeven blijft een belangrijk deel van haar werk. Ik herken dat. Ook ik geef les, bijvoorbeeld aan mensen die zich laten omscholen tot aircomonteur. Vaak hebben zij al een heel ander beroep gehad, maar besluiten ze een switch te maken. Het is prachtig om hen te begeleiden naar een nieuwe toekomst.

Dát is óók duurzaam: mensen de kans geven zich te ontwikkelen, hun talenten te ontdekken en een nieuwe richting in te slaan.

Voelen om werkelijk te leven

Het voelde ooit alsof ik vastzat in zekerheid. Een veilige baan, tevreden in wat ik deed, maar diep vanbinnen wist ik: dit is niet mijn pad. Het kostte moed om dat los te laten. Toch bracht juist die stap me naar waar ik nu sta. Werk dat mij vervult, dat duurzaam is, omdat het niet alleen om zorgen voor anderen draait, maar ook om zorgen voor mezelf.

Want ja, jezelf op één zetten – hoe lastig is dat eigenlijk?

Ik straal energie uit, zeggen mensen. Maar ik weet ook hoe belangrijk het is om soms níks te doen. Dat heb ik moeten leren. Jarenlang was ik altijd bezig, altijd in de actiestand. Totdat ik ontdekte dat juist in stilte de mooiste dingen ontstaan.

En voelen… dat is misschien wel mijn grootste ontdekking geweest.

De kracht van voelen

Voelen is voor mij de eerlijkheid in de wereld. Het is wat mij richting geeft. Als ik bij een klant kwam, wist ik vaak al bij een handdruk: dit wordt niks – of juist wel. Zonder dat ik doorhad dat dit te maken had met mijn hoogsensitiviteit.

Pas toen ik leerde écht dichtbij mijn gevoel te komen, veranderden mijn keuzes. En ik ontdekte: als ik goed voor mezelf zorg, hoef ik niet langer andermans problemen op te lossen.

Door de weerstand heen

Mijn eerste echte ervaring met voelen was tijdens een soloquest in het bos. Helemaal alleen, zonder afleiding, alleen ikzelf. Ik werd er gek van, tot iemand me een paar vragen stelde die me dwars door de weerstand heen braken. Plots voelde ik wat er werkelijk in mij leefde.

Vanaf dat moment durfde ik meer te varen op mijn gevoel. En het mooie is: als je leert te voelen, komen er vaak vanzelf mensen en kansen op je pad.

Empathie en verbinding

Tijdens sessies met paarden merk ik hoe dat werkt. Als ik in mijn hoofd zit, gebeurt er niets. Maar zodra ik in verbinding ben met mezelf, ontstaat er magie. Cliënten voelen zich gezien en gehoord – vaak voor het eerst in lange tijd. Veel van hen dragen ballast die niet van henzelf is, en juist dat kunnen we samen loslaten.

Want wat een paard ons leert, is dat je ballast niet kunt blijven dragen. Loslaten is noodzakelijk.

Over doodswens en levenslust

Een deel van Joyce’ werk is intens: het begeleiden van mensen met een doodswens. Vaak jonge vrouwen die zichzelf tot last voelen. Wat zij ontdekken, is dat de doodswens vaak niet van henzelf komt, maar uit een generatielijn of vanuit pijn die niet verwerkt is.

Door voelen en door de verbinding met het paard ontstaat er ruimte voor nieuwe toekomstplannen. Soms klein, maar betekenisvol. En dat is de weg naar levenslust.

De wounded healer

Ik geloof sterk in het principe van de wounded healer: de heler die zelf door zijn pijn is gegaan en daardoor juist de ander kan begrijpen. Theorie is niet genoeg. Pas wanneer je zelf weet hoe het is om in de duisternis te zitten, kun je naast iemand staan en samen de weg naar licht vinden.

Zonder oordeel

Een paard oordeelt niet. Het zegt simpelweg: “Welkom, met alles wat je bij je hebt.” Wat zou de wereld eruitzien als wij dat ook zouden doen?

Te vaak laten we ons leiden door oordeel. Terwijl nieuwsgierigheid zoveel meer opent.

Zielsvrij leven

Mijn missie – en die van Joyce – is dat mensen zielsvrij gaan leven: vrij van ballast, vrij van overlevingsmechanismen die niet meer dienen. Dat ze hun eigen levenskracht terugvinden.

Want als je weet wat je voelt, kun je beter leven wat je wilt. En dat voelt zoveel lichter.

👉 Hoe zorg jij eigenlijk duurzaam voor jezelf en je omgeving?