augustus 2025

Van ambitie naar impact: hoe een duurzaam logistiek centrum in Zwolle tot stand kwam

Soms begint een project met één duidelijke wens. In dit geval: een toekomstbestendig gebouw voor Transferro BV, gerealiseerd door IJsseldelta Vastgoed. Een plek waar logistiek, comfort én duurzaamheid samenkomen.

Ik mocht vanuit Meijer Verduurzaamt vanaf het begin meedenken. En juist dat vroege moment, waarin plannen nog ideeën zijn, is zó bepalend. Want als je dan al de juiste vragen stelt, voorkom je kostbare omwegen later.

In dit project ging het om méér dan alleen techniek. Natuurlijk, de installaties moesten energiezuinig zijn. Onderhoudsarm ook. Maar minstens zo belangrijk was het zoeken naar balans: tussen ambitie en haalbaarheid, tussen ontwerp en uitvoering.

We begonnen met BREEAM-NL als uitgangspunt, maar stapten gaandeweg over op GPR-gebouw. Niet omdat de lat lager moest, maar omdat het beter paste bij de context. Het resultaat? Een GPR-score van 8,5, een cijfer dat niet alleen iets zegt over prestaties, maar vooral over samenwerking.

Van materiaalkeuzes tot ventilatie, van daglichttoetreding tot het opstellen van een bestek: alles werd getoetst op duurzaamheid én werkbaarheid. Wat mij bijblijft, is hoe nauw het team samenspeelde. Geen losse schakels, maar één gezamenlijke beweging richting oplevering.

En dat is misschien wel de grootste les: duurzaamheid vraagt niet alleen om techniek, maar om verbinding. Tussen mensen, belangen en ideeën. Juist dáár ligt onze kracht: tussen plan en praktijk, tussen ambitie en uitvoering.

👉 Hoe zorg jij in jouw werk dat duurzaamheid ook echt dóórwerkt in de praktijk?

Restwarmte als goudmijn (die onbenut bleef)

Soms loop je tegen iets aan dat zó logisch voelt… dat je je bijna niet kunt voorstellen waarom het er nog niet is.

Zo belandde ik bij Groen Gas Gelderland.

Een bedrijf dat biogas produceert uit mest: duurzaam, circulair, innovatief. Maar tijdens het proces werd nog altijd flink wat aardgas gebruikt voor verwarming. Een knelpunt in een verder groen verhaal. Tegelijkertijd was er een continue stroom restwarmte beschikbaar, die nauwelijks werd benut.

Ik werd erbij gehaald vanwege mijn ervaring met warmtepompen. Want intern ontbrak die kennis, maar er was wél urgentie: de energiekosten stegen en de CO₂-uitstoot paste niet bij hun duurzame ambities.

Wat volgde was een diepgaande analyse van het hele systeem. Hoeveel warmte is er nodig? Wanneer? Waar zit de verspilling? Wat kan je met de restwarmte? En vooral: hoe krijg je het op de juiste temperatuur?

Want dát was de uitdaging: warmtepompen zijn vaak minder geschikt voor hoge temperaturen. Maar juist die waren nodig om het bestaande proces te kunnen blijven draaien. Toch zag ik kansen. Met de juiste opstelling en slimme keuzes kon de restwarmte worden ‘opgewaardeerd’ naar bruikbare hitte.

Dus ik ontwierp een modulair systeem, met warmtepompen die draaien op duurzame elektriciteit en slim gebruikmaken van die restwarmte. Een oplossing die de oude gasgestookte ketels grotendeels overbodig zou maken.

Alles klopte. Technisch, financieel, duurzaam.

En toch… kwam het project niet van de grond. De organisatie besloot strategisch even een andere kant op te kijken. Geen afwijzing, maar wel een pauzeknop.

Was dat jammer? Ja.
Was het verspilde moeite? Zeker niet.

Het plan leverde waardevolle inzichten op — niet alleen over deze situatie, maar over hoe we in de industrie anders kunnen kijken naar warmte, energie en verspilling. Restwarmte is geen afvalproduct. Het is een verborgen energiebron die we nog lang niet genoeg benutten.

Welke onbenutte kansen liggen er bij jou in de organisatie?

👉 Laat ze niet liggen. Soms is de timing alles wat er nog mist.